İsminin Ardındaki Sır: Esma Formülünün Sonsuz Hikmeti
Meleklerin secdesinin ardındaki hakikati düşündünüz mü? Onlar gerçekten bir bedene mi, bir toprağa mı, yoksa Adem’in maddi varlığına mı secde ettiler? Hayır, onların secde ettiği şey, Adem’e verilen ilahi isimler, yani Esma mertebeleriydi. Adem’in varlığının özü, Rabbinin esmalarıyla şekillenen bir formül, bir terkiptir. Onu yoktan var eden, ona ruh üfleyen, ona anlam katan, bütün bu esmanın onda toplanmış olmasıdır. Bu esmalar, her varlıkta farklı oranlarda bulunur ve her birimizin kendi esma formülü vardır. Bizim isimlerimiz, aslında bu ilahi formülün bir kodudur. Her ismin, ardında taşıdığı bu formül, kişinin kaderini, karakterini ve hatta potansiyelini belirler. Meleklerin secdesi, işte bu ilahi formülün, yani isminizin taşıdığı esma terkibinin önünde gerçekleşti. Eski kitaplar bu sırra “esma mertebesi” adını verirken, tasavvufun derinliklerinde bu aslında bir “esma formülü” olarak anılır. Yani insanın ismi, onun içindeki esmaların karışım miktarını, yani ilahi sırların özünü gösterir. Sizin
Meleklerin secdesinin ardındaki hakikati düşündünüz mü? Onlar gerçekten bir bedene mi, bir toprağa mı, yoksa Adem’in maddi varlığına mı secde ettiler? Hayır, onların secde ettiği şey, Adem’e verilen ilahi isimler, yani Esma mertebeleriydi. Adem’in varlığının özü, Rabbinin esmalarıyla şekillenen bir formül, bir terkiptir. Onu yoktan var eden, ona ruh üfleyen, ona anlam katan, bütün bu esmanın onda toplanmış olmasıdır. Bu esmalar, her varlıkta farklı oranlarda bulunur ve her birimizin kendi esma formülü vardır. Bizim isimlerimiz, aslında bu ilahi formülün bir kodudur. Her ismin, ardında taşıdığı bu formül, kişinin kaderini, karakterini ve hatta potansiyelini belirler. Meleklerin secdesi, işte bu ilahi formülün, yani isminizin taşıdığı esma terkibinin önünde gerçekleşti. Eski kitaplar bu sırra “esma mertebesi” adını verirken, tasavvufun derinliklerinde bu aslında bir “esma formülü” olarak anılır. Yani insanın ismi, onun içindeki esmaların karışım miktarını, yani ilahi sırların özünü gösterir. Sizin
isminizde, melekleri secde ettirecek bir kudretin tohumu gizlidir. Eğer insan, ismindeki sırra ulaşır, esma mertebelerini idrak eder ve kalbiyle tasdik ederse, melekler bile ona secde eder. Fakat bu yolun bir de zorlu yüzü vardır; ismini zikretmeye başladığında, nefsi temsil eden iblis sana düşman olur. Eğer isminin hikmetine uyarsan, iblis sana erişemez, nüfuz edemez; ama isminin sana verdiği kudreti kullanmazsan, oluşan tortuları arındırmak için cehennemle yüzleşmek zorunda kalırsın. Öyleyse, şimdiden ismini esma bil, bol bol zikret, o yolda yürü, böylelikle mahşer günü gelmeden önce ruhun hafifler, latifleşir, süptilleşir, boyut boyut gezebilirsin. Unutma, melekler bile sana secde edecek; yeter ki sen esmanı, yani ismini zikretmeye başla.
Bu derin ve kadim fikrin izlerini insanlık tarihinin en eski metinlerinde bulmak mümkündür. Kur’an-ı Kerim’in Bakara Suresi’nde geçen “Adem’e isimlerin öğretilmesi” hikayesi, aslında insanın ilahi isimlerin bir yansıması olduğu fikrini temellendirir. Bu ayetin tefsirlerinde, özellikle İbn Arabi ve Mevlana gibi büyük mutasavvıflar, ismin, insanın varoluşundaki esma terkibini, yani ilahi isimlerin insandaki tezahürünü temsil ettiğini söylerler. İbn Arabi, Fusûsu’l-Hikem adlı eserinde, “insan-ı kâmil”in, Allah’ın bütün isimlerinin bir bileşkesi olduğunu ve varlığında hiçbir meleğin ulaşamayacağı bir sır taşıdığını ifade eder. Ona göre, “Adem” ismi, tüm varlıkların kendisinde toplandığı, ilahi isimlerin en mükemmel şekilde karıştığı bir noktadır. Melekler ise, her biri sadece tek bir esmanın, tek bir hakikatin taşıyıcısıdır. Bu yüzden meleklerin secdesi, Adem’in formülünde bulunan eşsiz ilahi karışıma, yani esma formülüne yapılmıştır.
Yine Mevlana’nın Mesnevi’sinde, insanın kendi özündeki ilahi sırları idrak etmesinin, onu yüceltip latif kılacağı, bütün varlıkların ona hizmet edeceği anlatılır. Tasavvufun temelinde yer alan “Kendini bilen Rabb’ini bilir” sözü, aslında isminin ardındaki esmayı keşfetmenin insanı Allah’a yaklaştıracağının ifadesidir. Burada insanın “isim”le, yani kendi varlığındaki ilahi formülle barışması, onu anlaması ve yaşaması, manevi yolculuğun temelidir.
Bu düşüncenin izlerine farklı dinlerde ve kültürlerde de rastlamak mümkündür. Eski Mısır’da, bir varlığın ismini bilmek, ona hükmetmek anlamına gelirdi. İsmin bir sır, bir güç olduğu kabul edilirdi. Kabalistik gelenekte ise, Tanrı’nın isimlerinin tefekkür edilmesiyle ruhun arındığına, insanın özündeki ilahi niteliklerin ortaya çıktığına inanılır. Yahudi mistisizminin temelinde yer alan “isimlerin gücü” kavramı, kişinin kendi ismini ve Tanrı’nın isimlerini zikretmesinin, onu dönüştüreceği ve ruhunu yücelteceği anlayışına dayanır. Hristiyan gelenekte de, “İsa’nın adıyla” yapılan dualara büyük bir kutsiyet atfedilir; ismin ardında ruhun ve kutsallığın saklı olduğuna inanılır.
Mitolojide de ismin gizli gücü sıkça vurgulanmıştır. Örneğin, Sümer mitolojisinde, Enki’nin kutsal isimleri bilen tanrıları, evrenin sırlarını çözebilen varlıklar olarak öne çıkar. Benzer şekilde, İslam’ın mistik boyutunda, “esmâ-i hüsnâ” yani Allah’ın güzel isimleri, birer anahtar olarak kabul edilir. Bu isimlerin tefekkürü ve zikri, insanı ruhen yücelten, ona ilahi bir hafiflik ve latiflik kazandıran bir uygulamadır.
Psikoloji alanında da isimlerin ve sembollerin insan ruhunu şekillendirdiği, kişiliği etkilediği savunulmuştur. Carl Gustav Jung’un arketip teorisi, her ismin ve sembolün kolektif bilinçdışında bir anlam taşıdığını öne sürer. Jung’a göre, insanın kendisine verilen ismi, sembolleri ve arketipleri kavraması, kendi bilinçaltı potansiyelini açığa çıkarır. Modern psikoterapide bile, kişinin ismini ve anlamını keşfetmesinin, özgüven ve benlik bilincini güçlendirdiği, ruhsal dönüşüm sağladığı gözlemlenmiştir. Kimi kişisel gelişim ekollerinde, kişinin ismini tekrar etmesiyle, kendi potansiyelini aktive edebileceği, yaşamına yeni anlamlar katabileceği savunulur.
Kutsal metinlerde, kişinin ismini bilmesi, kaderini ve misyonunu anlamasıyla ilişkilendirilir. Hz. Musa, Allah’la ilk karşılaşmasında ismini ve görevini anladığında, büyük bir değişim ve dönüşüm yaşar. Hz. Muhammed’in “Muhammed” ismi, övülmüş, yüceltilmiş anlamına gelir ve onun hayatında bu anlamın tezahürleri açıkça gözlemlenir. Her peygamberin ve büyük liderin ismi, yaşadıkları hayatın ve misyonlarının bir simgesi, bir özetidir. Bu da gösterir ki, ismin ardındaki sır, insanın yaşam yolculuğunun da pusulasıdır.
Tasavvufta zikr, yalnızca mekanik bir tekrar değil, insanın özündeki ilahi sırların farkına varması ve bu sırla bütünleşmesidir. İsmini zikretmek, kendi varlığını idrak etmektir. Bu idrak, insana ruhsal bir hafiflik, bir latiflik kazandırır. Bu yüzden tasavvufta “latif” olmak, yani ruhen ince, hafif ve süptil hale gelmek, en yüksek mertebelerden biri sayılır. İsmini zikrederek bu latif hale ulaşmak, insanı meleklerin bile secde edeceği bir seviyeye yükseltir. Çünkü melekler, insanın ruhunda toplanan ilahi isimlerin bütünlüğüne, yani esma formülüne secde etmişlerdir.
Burada önemli bir nokta da, ismini zikretmeye başlayan kişinin, nefsi temsil eden iblisin düşmanlığıyla karşılaşacak olmasıdır. Kuran’da İblis’in Adem’e secde etmemesi, kibir ve benlik yüzünden bu ilahi formülden nasiplenememesiyle açıklanır. Yani insan kendi isminin esmasına uygun yaşamadıkça, kibir, benlik ve nefis gibi karanlık yönlerle mücadele etmek zorunda kalır. İsminin sana verdiği kudreti kullanmazsan, ruhunda biriken tortular, seni ağırlaştırır, cehennemi yaşamak zorunda kalırsın. Tasavvufta “cehennem”, çoğu zaman ruhun bu arınmamış, ağırlaşmış haline işaret eder. O yüzden esmanı, yani ismini zikretmek, ruhunu arındırmak, latif ve süptil olmak için bir anahtardır.
Her insanın ismi, onun kaderinin ve misyonunun bir yansımasıdır. İsminin taşıdığı esma formülünü idrak eden, onu yaşantısına aktaran kişi, hem bu dünyada hem de ahirette yücelir. Meleklerin secdesi, işte bu yüce hakikatin bir sembolüdür. İsmini zikretmek, kendini bilmek, Rabb’ini bilmektir. Rabb’ini bilen, varlığının sırrına erer. Böylece insan, meleklerin bile secde ettiği bir makama ulaşır. Bu sır, sadece dini bir inanç değil, aynı zamanda tarihsel, kültürel ve psikolojik olarak da temellendirilebilecek bir gerçektir.
Dünyanın her yerinde, ismin kutsallığına dair inançlar ve uygulamalar vardır. Tibet Budizmi’nde, kişinin manevi adı, onun ruhsal yolculuğunda bir anahtar görevi görür. Şamanist geleneklerde, isimler büyülü bir güç taşır, kişinin ruhunu yüceltir veya korur. Hint felsefesinde, “mantra” adı verilen kutsal isim ve kelimelerin tekrarının, insanı dönüştürdüğüne inanılır. Hinduizm’de “om” sesi, tüm varoluşun ilahi formülünün tezahürüdür. İsminin ardında yatan ilahi sırra ulaşan, kendi potansiyelini keşfeder ve ilahi kudretiyle buluşur.
Kişisel gelişim alanında da isimlerin ve anlamlarının önemi vurgulanır. İnsan, ismini sevdiğinde, onun anlamını benimsediğinde, hayatında daha güçlü ve kendine güvenli adımlar atar. İsmini sevmeyen, reddeden ya da yok sayan kişi ise, çoğu zaman kendi potansiyelini de inkar eder. Bu yüzden, isminin ardındaki esma formülünü idrak etmek, ruhsal bir uyanışa kapı aralar. Modern psikolojide, kişinin kendisiyle barışık olması, kendini sevmesi ve kabul etmesi, sağlıklı bir yaşamın temel şartı olarak görülür. İsmini zikretmek, bu barışın ve kabulün ilk adımıdır.
Tarihte pek çok büyük şahsiyetin, kendi isminin anlamını derinlemesine düşündüğü ve bu anlamı hayatına yansıttığı bilinir. Hz. İsa, “kurtarıcı” anlamındaki ismini bir misyon olarak taşımıştır. Hz. Muhammed, “övülmüş, yüceltilmiş” anlamındaki ismiyle, insanlık tarihine damga vurmuş bir ahlak ve rahmet örneği olmuştur. Hz. Musa, kendi isminin anlamını kavradığında, Firavun’a karşı çıkarak halkını özgürlüğe taşıyabilmiştir. Bu liderlerin her biri, isminin ardındaki ilahi sırra tutunmuş, o sırla yaşamış ve insanlığa örnek olmuştur.
Tüm bu örnekler, isminin ardındaki esma formülünü bilmenin ve yaşamanın insanı yücelteceğini, ruhunu hafifleteceğini, onu meleklerin bile secde ettiği bir makama çıkaracağını gösterir. İsmini zikretmek, insanın kendi özüyle buluşması, ilahi potansiyelini açığa çıkarmasıdır. Bu yüzden, ismini esma edin, onu zikredin, yaşayın ve o sırla bütünleşin. Böylece ruhunuz hafif, latif ve süptil olacak; mahşer günü geldiğinde, meleklerin secde ettiği o sırra sahip olarak huzura çıkacaksınız. Unutmayın, melekler bile size secde edecek; yeter ki siz, isminizde saklı olan ilahi sırrı keşfedin ve yaşayın. İsminizin ardında bir sır, bir kudret ve bir potansiyel vardır. O potansiyeli açığa çıkarmak, sizin elinizdedir. Kendi isminizi esma bilip onunla bütünleştiğinizde, siz de Adem gibi, ilahi isimlerin en güzel terkibi olursunuz. Çünkü her insan, kendi esma formülünün canlı bir yansımasıdır. İsminizi zikretmek, bu sırrı çözmek ve yaşamak demektir. Ve bu sır, insanı hem dünyada hem de ahirette en yüce makama çıkarır. Meleklerin secdesi, işte bu ilahi sırrın bir işaretidir. O yüzden, isminizi sevip, onun anlamını idrak ettiğinizde ve yaşadığınızda, bu dünyada da, ahirette de meleklerin secde ettiği bir varlık olursunuz.
Bu derin ve kadim fikrin izlerini insanlık tarihinin en eski metinlerinde bulmak mümkündür. Kur’an-ı Kerim’in Bakara Suresi’nde geçen “Adem’e isimlerin öğretilmesi” hikayesi, aslında insanın ilahi isimlerin bir yansıması olduğu fikrini temellendirir. Bu ayetin tefsirlerinde, özellikle İbn Arabi ve Mevlana gibi büyük mutasavvıflar, ismin, insanın varoluşundaki esma terkibini, yani ilahi isimlerin insandaki tezahürünü temsil ettiğini söylerler. İbn Arabi, Fusûsu’l-Hikem adlı eserinde, “insan-ı kâmil”in, Allah’ın bütün isimlerinin bir bileşkesi olduğunu ve varlığında hiçbir meleğin ulaşamayacağı bir sır taşıdığını ifade eder. Ona göre, “Adem” ismi, tüm varlıkların kendisinde toplandığı, ilahi isimlerin en mükemmel şekilde karıştığı bir noktadır. Melekler ise, her biri sadece tek bir esmanın, tek bir hakikatin taşıyıcısıdır. Bu yüzden meleklerin secdesi, Adem’in formülünde bulunan eşsiz ilahi karışıma, yani esma formülüne yapılmıştır.
Yine Mevlana’nın Mesnevi’sinde, insanın kendi özündeki ilahi sırları idrak etmesinin, onu yüceltip latif kılacağı, bütün varlıkların ona hizmet edeceği anlatılır. Tasavvufun temelinde yer alan “Kendini bilen Rabb’ini bilir” sözü, aslında isminin ardındaki esmayı keşfetmenin insanı Allah’a yaklaştıracağının ifadesidir. Burada insanın “isim”le, yani kendi varlığındaki ilahi formülle barışması, onu anlaması ve yaşaması, manevi yolculuğun temelidir.
Bu düşüncenin izlerine farklı dinlerde ve kültürlerde de rastlamak mümkündür. Eski Mısır’da, bir varlığın ismini bilmek, ona hükmetmek anlamına gelirdi. İsmin bir sır, bir güç olduğu kabul edilirdi. Kabalistik gelenekte ise, Tanrı’nın isimlerinin tefekkür edilmesiyle ruhun arındığına, insanın özündeki ilahi niteliklerin ortaya çıktığına inanılır. Yahudi mistisizminin temelinde yer alan “isimlerin gücü” kavramı, kişinin kendi ismini ve Tanrı’nın isimlerini zikretmesinin, onu dönüştüreceği ve ruhunu yücelteceği anlayışına dayanır. Hristiyan gelenekte de, “İsa’nın adıyla” yapılan dualara büyük bir kutsiyet atfedilir; ismin ardında ruhun ve kutsallığın saklı olduğuna inanılır.
Mitolojide de ismin gizli gücü sıkça vurgulanmıştır. Örneğin, Sümer mitolojisinde, Enki’nin kutsal isimleri bilen tanrıları, evrenin sırlarını çözebilen varlıklar olarak öne çıkar. Benzer şekilde, İslam’ın mistik boyutunda, “esmâ-i hüsnâ” yani Allah’ın güzel isimleri, birer anahtar olarak kabul edilir. Bu isimlerin tefekkürü ve zikri, insanı ruhen yücelten, ona ilahi bir hafiflik ve latiflik kazandıran bir uygulamadır.
Psikoloji alanında da isimlerin ve sembollerin insan ruhunu şekillendirdiği, kişiliği etkilediği savunulmuştur. Carl Gustav Jung’un arketip teorisi, her ismin ve sembolün kolektif bilinçdışında bir anlam taşıdığını öne sürer. Jung’a göre, insanın kendisine verilen ismi, sembolleri ve arketipleri kavraması, kendi bilinçaltı potansiyelini açığa çıkarır. Modern psikoterapide bile, kişinin ismini ve anlamını keşfetmesinin, özgüven ve benlik bilincini güçlendirdiği, ruhsal dönüşüm sağladığı gözlemlenmiştir. Kimi kişisel gelişim ekollerinde, kişinin ismini tekrar etmesiyle, kendi potansiyelini aktive edebileceği, yaşamına yeni anlamlar katabileceği savunulur.
Kutsal metinlerde, kişinin ismini bilmesi, kaderini ve misyonunu anlamasıyla ilişkilendirilir. Hz. Musa, Allah’la ilk karşılaşmasında ismini ve görevini anladığında, büyük bir değişim ve dönüşüm yaşar. Hz. Muhammed’in “Muhammed” ismi, övülmüş, yüceltilmiş anlamına gelir ve onun hayatında bu anlamın tezahürleri açıkça gözlemlenir. Her peygamberin ve büyük liderin ismi, yaşadıkları hayatın ve misyonlarının bir simgesi, bir özetidir. Bu da gösterir ki, ismin ardındaki sır, insanın yaşam yolculuğunun da pusulasıdır.
Tasavvufta zikr, yalnızca mekanik bir tekrar değil, insanın özündeki ilahi sırların farkına varması ve bu sırla bütünleşmesidir. İsmini zikretmek, kendi varlığını idrak etmektir. Bu idrak, insana ruhsal bir hafiflik, bir latiflik kazandırır. Bu yüzden tasavvufta “latif” olmak, yani ruhen ince, hafif ve süptil hale gelmek, en yüksek mertebelerden biri sayılır. İsmini zikrederek bu latif hale ulaşmak, insanı meleklerin bile secde edeceği bir seviyeye yükseltir. Çünkü melekler, insanın ruhunda toplanan ilahi isimlerin bütünlüğüne, yani esma formülüne secde etmişlerdir.
Burada önemli bir nokta da, ismini zikretmeye başlayan kişinin, nefsi temsil eden iblisin düşmanlığıyla karşılaşacak olmasıdır. Kuran’da İblis’in Adem’e secde etmemesi, kibir ve benlik yüzünden bu ilahi formülden nasiplenememesiyle açıklanır. Yani insan kendi isminin esmasına uygun yaşamadıkça, kibir, benlik ve nefis gibi karanlık yönlerle mücadele etmek zorunda kalır. İsminin sana verdiği kudreti kullanmazsan, ruhunda biriken tortular, seni ağırlaştırır, cehennemi yaşamak zorunda kalırsın. Tasavvufta “cehennem”, çoğu zaman ruhun bu arınmamış, ağırlaşmış haline işaret eder. O yüzden esmanı, yani ismini zikretmek, ruhunu arındırmak, latif ve süptil olmak için bir anahtardır.
Her insanın ismi, onun kaderinin ve misyonunun bir yansımasıdır. İsminin taşıdığı esma formülünü idrak eden, onu yaşantısına aktaran kişi, hem bu dünyada hem de ahirette yücelir. Meleklerin secdesi, işte bu yüce hakikatin bir sembolüdür. İsmini zikretmek, kendini bilmek, Rabb’ini bilmektir. Rabb’ini bilen, varlığının sırrına erer. Böylece insan, meleklerin bile secde ettiği bir makama ulaşır. Bu sır, sadece dini bir inanç değil, aynı zamanda tarihsel, kültürel ve psikolojik olarak da temellendirilebilecek bir gerçektir.
Dünyanın her yerinde, ismin kutsallığına dair inançlar ve uygulamalar vardır. Tibet Budizmi’nde, kişinin manevi adı, onun ruhsal yolculuğunda bir anahtar görevi görür. Şamanist geleneklerde, isimler büyülü bir güç taşır, kişinin ruhunu yüceltir veya korur. Hint felsefesinde, “mantra” adı verilen kutsal isim ve kelimelerin tekrarının, insanı dönüştürdüğüne inanılır. Hinduizm’de “om” sesi, tüm varoluşun ilahi formülünün tezahürüdür. İsminin ardında yatan ilahi sırra ulaşan, kendi potansiyelini keşfeder ve ilahi kudretiyle buluşur.
Kişisel gelişim alanında da isimlerin ve anlamlarının önemi vurgulanır. İnsan, ismini sevdiğinde, onun anlamını benimsediğinde, hayatında daha güçlü ve kendine güvenli adımlar atar. İsmini sevmeyen, reddeden ya da yok sayan kişi ise, çoğu zaman kendi potansiyelini de inkar eder. Bu yüzden, isminin ardındaki esma formülünü idrak etmek, ruhsal bir uyanışa kapı aralar. Modern psikolojide, kişinin kendisiyle barışık olması, kendini sevmesi ve kabul etmesi, sağlıklı bir yaşamın temel şartı olarak görülür. İsmini zikretmek, bu barışın ve kabulün ilk adımıdır.
Tarihte pek çok büyük şahsiyetin, kendi isminin anlamını derinlemesine düşündüğü ve bu anlamı hayatına yansıttığı bilinir. Hz. İsa, “kurtarıcı” anlamındaki ismini bir misyon olarak taşımıştır. Hz. Muhammed, “övülmüş, yüceltilmiş” anlamındaki ismiyle, insanlık tarihine damga vurmuş bir ahlak ve rahmet örneği olmuştur. Hz. Musa, kendi isminin anlamını kavradığında, Firavun’a karşı çıkarak halkını özgürlüğe taşıyabilmiştir. Bu liderlerin her biri, isminin ardındaki ilahi sırra tutunmuş, o sırla yaşamış ve insanlığa örnek olmuştur.
Tüm bu örnekler, isminin ardındaki esma formülünü bilmenin ve yaşamanın insanı yücelteceğini, ruhunu hafifleteceğini, onu meleklerin bile secde ettiği bir makama çıkaracağını gösterir. İsmini zikretmek, insanın kendi özüyle buluşması, ilahi potansiyelini açığa çıkarmasıdır. Bu yüzden, ismini esma edin, onu zikredin, yaşayın ve o sırla bütünleşin. Böylece ruhunuz hafif, latif ve süptil olacak; mahşer günü geldiğinde, meleklerin secde ettiği o sırra sahip olarak huzura çıkacaksınız. Unutmayın, melekler bile size secde edecek; yeter ki siz, isminizde saklı olan ilahi sırrı keşfedin ve yaşayın. İsminizin ardında bir sır, bir kudret ve bir potansiyel vardır. O potansiyeli açığa çıkarmak, sizin elinizdedir. Kendi isminizi esma bilip onunla bütünleştiğinizde, siz de Adem gibi, ilahi isimlerin en güzel terkibi olursunuz. Çünkü her insan, kendi esma formülünün canlı bir yansımasıdır. İsminizi zikretmek, bu sırrı çözmek ve yaşamak demektir. Ve bu sır, insanı hem dünyada hem de ahirette en yüce makama çıkarır. Meleklerin secdesi, işte bu ilahi sırrın bir işaretidir. O yüzden, isminizi sevip, onun anlamını idrak ettiğinizde ve yaşadığınızda, bu dünyada da, ahirette de meleklerin secde ettiği bir varlık olursunuz.
Yorumlar